Wij Nederlanders hebben iets met water. Als je mensen op vakantie een dammetje ziet bouwen in een rivier, zijn het 9 van de 10 keer Nederlanders.
Ik kreeg het ook met de paplepel ingegoten en vind het heerlijk om te doen. Vroeger gingen wij ieder jaar kamperen. Jaren achtereen reden wij drie volle dagen naar Zuid-Italië. Helemaal naar het puntje van de laars, vlakbij Sicilië. We waren daar de enige buitenlanders, de rest van de campinggasten waren vooral Napolitanen. Aan zee was er altijd wel een grote kuil die gegraven moest worden of een fort dat we eindeloos verdedigden tegen de branding.
Het echte ‘dammetjes’ werk kwam echter pas als we de Aspromonte ingingen om daar enkele dagen vrij te kamperen. We sloegen ons kampement op in een beekbedding, ongelofelijk onhandig want je kon nergens haringen slaan omdat de meest vlakke delen gewoon massieve rots waren. Het stenen sjouwen begon dus al om de tentjes mee vast te zetten. Daarna gingen wij goedgemutst door met ons sjouwwerk om ervoor te zorgen dat er ergens een mooi bassin ontstond of de loop van de rivier een beetje veranderd werd.
Het veranderen van de stroom is hard werken, dat weet iedere dambouwer. De kracht van water is enorm en het kleinste gaatje ontaardt binnen de kortste keren in een groot gat waar het water genadeloos doorheen stroomt en dan … is het hek van de dam.
Alhoewel het bouwen van een dammetje op zichzelf een heerlijke bezigheid is waarbij je helemaal in het nu getrokken wordt, is het zonneklaar dat onze vakantiedammetjes geen lang leven beschoren zijn. De stroom wil toch zijn eigen weg gaan en laat zich niet gemakkelijk verleggen.
Dat doet me denken aan stress die veel mensen ervaren. Vaak hebben mensen stress omdat ze zich verzetten tegen datgene wat het leven hen voorschotelt. Natuurlijk hoef je niet overal genoegen mee te nemen maar alleen met voldoende go-with-the-flow kun je een leven zonder stress opbouwen. Stel je maar eens voor hoe het is om met een kano een riviertje af te varen, waarbij je met de stroom meegaat. Af en toe een beetje bijsturen, meer is niet nodig. Hoe heerlijk ontspannen gaat dat? En stel je daarna voor hoe het is om tegen de stroom in te moeten varen naar je bestemming, terwijl je weet dat er achter je een waterval is. Wat geeft jou de meeste spanning en stress?
De stroom verleggen is zwaar werk. Vorig jaar nog was ik met mijn ouders op Corsica en konden mijn vader (78) en ik het niet laten om de monding van een stroompje dat uitkwam op het strand, iets te wijzigen. Ik vond het heerlijk en ging er vol voor. Ik ging zo op in m’n werk dat ik niet in de gaten had dat ik mijn schouder (die toch al blessuregevoelig is) te veel belastte. Afijn, de volgende dag had het stroompje natuurlijk weer zijn gewone loop hervonden.
Wil je tips ontvangen om meer met de stroom mee te gaan, minder stress te ervaren en je beter te voelen?
Schrijf je dan in voor de cursus (Vitali) Tijd voor jezelf! Klik op de link voor meer informatie.
Eline Wassink
Coach en Trainer bij Zinergie
Leuke blog Eline! Oude tijden herleven. Ik zie ons zitten aan een beek in de Aspromonte 😄
Sweet memories